Den Haag: Bert Bakker, 1970. Eerste van twee delen. 422 p. Gebonden in zwart linnen, met stofomslag. Herdruk van de dichtbundels in hun oorspronkelijke vorm verzorgd en uitgeleid door Gerrit Borgers en Karel Jonckheere. Boekverzorging en omslagontwerp door Leendert Stofbergen.
Bovenste rand stofomslag licht gekneusd, voor de rest een zeer gaaf exemplaar.
Gesigneerde Ex Libris Poetry Dirk van Bastelaere op binnencover.
In 'Een wel zeer eigenzinnige kapelmeester' introduceerde Geert Buelens Burssens als brugfiguur tussen het vroege modernisme en de post-WO II avantgarde:
'Gaston Burssens (1896-1965) is vooral bekend als vriend van Paul van Ostaijen. Hij was verantwoordelijk" voor de (her-)uitgave van het werk van zijn jonggestorven vriend (1896-1928), schreef er verschillende monografieën over en was een belangrijke brugfiguur tussen de poëzievernieuwers uit het interbellum en de Vijftigers. Ook zijn eigen poëzie zou sterk beïnvloed zijn door die van Van Ostaijen."
In 'Een romantische activist. De vroege poëzie van Gaston Burssens' ziet Matthijs de Ridder hoe Burssens' poëzie evolueert van conservatieve jeugdverzen, aansluitend bij zijn romantisch flamingantische, naar het modernisme van Piano uit 1924. Alles terug te vinden in dit eerste deel van de Verzamelde dichtbundels (zie foto's):
"Zijn vroege poëzie is diep geworteld in de negentiende eeuw en vertoont soms zelfs al te grote overeenkomsten met de gedichten van de grote dichters van die periode. Burssens' aarzelende eerste stappen in de literatuur staan in schril contrast met zijn kordate politieke optreden. Als representant van de jonge flaminganten die zich veelal rond De Goedendag groepeerden, streefde hij naar een zelfstandige Vlaamse staat binnen een sociaal Europa. Zo vooruitstrevend als zijn politieke opvattingen waren, zo conservatief waren zijn jeugdverzen. Achteraf gezien kunnen we deze periode beschouwen als een eerste opstapje naar het echte werk. Gedurende de bezetting richtte Burssens zijn artistieke blik naar voren en ruilde het werk van Gezelle en Beets in voor de nieuwe kunst van Van Ostaijen en Klabund. Zijn eerste bundel, Verzen (1918), vertoonde hier enkele voorzichtige tekenen van. Twee jaar later toonde hij zich in Liederen uit de stad en uit de sel (1920) een modern dichter in de traditie van de internationale avant-garde. Met Piano (1924) beleefde hij zijn definitieve doorbraak. Naar aanleiding van deze bundel zou Van Ostaijen Burssens erkennen als de enige die zich, naast ‘zot polleken’ zelf, met goed fatsoen dichter mocht noemen. Zijn poëzie leek inmiddels in niets meer op de gedichten die hij als romantisch activist had vervaardigd."